@
| शिबप्रसाद लामिछाने |
धेरै दिन बितिसकेछ
मैले त बिर्सिसकेछु ।
भुसुक्कै बिर्सिसकेछु ।।
मेरो आफ्नै
जुन् सबैभन्दा नजिक छ
त्यसमा म रमाईरहेछु ।
तर पनि मलाइ थाहा छ
त्यो मेरो हैन
कुनै पराई हो
म किन रमाईरहेछु ?
प्रश्न गर्छु आफैंसँग
अनि, पुनः कल्पना गर्छु
जुन् मेरो सबैभन्दा नजिक छ
ऊ मेरो आफ्नै हो भन्ने
मेरा रहर, सपना प्रमाणित गर्छन्
अनि मेरो मुटु
तर, मष्तिस्क सामुन्ने फर्किरहेछ
मबाट टाढा तर्किरहेछ
वास्तविकता र सपना नियालिरहेछ
र सुन्य फूलबारीमा टोलाईरहेछ
उक्त सुन्यताको दोबाटोमा
-गोसाइँपुञ्ज, पहिलो सँगालो- २०६५ बाट
0 Comments :
Post a Comment