कविता : देश आफ्नो, सञ्चालन अर्कैको

@

शिबप्रसाद लामिछाने

धेरै दिन बितिसकेछ

मैले त बिर्सिसकेछु ।

भुसुक्कै बिर्सिसकेछु ।।

मेरो आफ्नै

जुन् सबैभन्दा नजिक छ

त्यसमा म रमाईरहेछु ।

तर पनि मलाइ थाहा छ

त्यो मेरो हैन

कुनै पराई हो

म किन रमाईरहेछु ?

 

प्रश्न गर्छु आफैंसँग

अनि, पुनः कल्पना गर्छु

जुन् मेरो सबैभन्दा नजिक छ

ऊ मेरो आफ्नै हो भन्ने

मेरा रहर, सपना प्रमाणित गर्छन्

अनि मेरो मुटु

तर, मष्तिस्क सामुन्ने फर्किरहेछ

मबाट टाढा तर्किरहेछ

वास्तविकता र सपना नियालिरहेछ

र सुन्य फूलबारीमा टोलाईरहेछ

उक्त सुन्यताको दोबाटोमा

हाम्रो सहयोग मागिरहेछ ।।

-गोसाइँपुञ्ज, पहिलो सँगालो- २०६५ बाट